Jemioła pospolita to roślina, która posiada specyficzne zdolności do przeprowadzenia fotosyntezy. Wykorzystuje ona bowiem jako źródło wody i soli mineralnych – gospodarza (drzewo) w skutek czego, przy długotrwałych suszach,  drzewa ulegają osłabieniu.  W skrajnych przypadkach mogą spowodować nawet  biologiczną śmierć swojego gospodarza. Osłabienie fizjologiczne przez jemiołę powoduje także większe narażenie drzewostanów na inne szkodniki chorobotwórcze np. szkodniki owadzie oraz pasożytnicze grzyby. Negatywny wpływ na drzewa obserwowany jest także w aparacie asymilacyjnym oraz na szyszkach i nasionach, które są znacznie mniejsze od tych rosnących na drzewach nie porażonych przez jemiołę. W Polsce spotykane są trzy podgatunki jemioły tj. jemioła pospolita typowa (Viscum album ssp. Album) występująca na drzewach liściastych, jemioła pospolita jodłowa (Viscum album ssp. Abietis) oraz jemioła pospolita rozpierzchła (Viscum album ssp. Austriacum). Zdecydowanie najniebezpieczniejsza dla drzew leśnych jest ta ostatnia, atakująca sosny (których w lasach polskich jest najwięcej)  ale także sporadycznie  świerki  oraz modrzewie. Z uwagi na nasilający się problem ze wzmożonym występowaniem jemioły na głównych gatunkach lasotwórczych w drzewostanach różnych klas wieku, Lasy Państwowe podejmują liczne działania, zmierzające do ograniczenia rozprzestrzeniania się jemioły i innych czynników szkodotwórczych.